Het is maandagochtend 17 november 2015. Wat zal vandaag weer allemaal gaan brengen, denk ik tijdens het tandenpoetsen, voor ik weg ga naar de studio in Almere. Uit mijn brievenbus pak ik een grote envelop die Lisa ( ES Hilversum) zondagavond bij mij in de bus had gedaan. In deze envelop zit een door Lisa ondertekend arbeidscontract voor haar nieuwe medewerkster waarmee ik om 10.00 uur een afspraak heb voor de opleiding. Terwijl ik de weg opdraai gaat de telefoon. Het is de man van “de nieuwe”. Hij is het er niet mee eens dat zijn vrouw een contract moet tekenen met geheimhoudingsplicht. Ik zeg hem dat dit heel normaal is, maar dat ik zodra ik op de zaak ben, zal kijken of er niet per ongeluk gekke dingen instaan. Hier neemt hij geen genoegen mee en zegt vrij boos: Mijn vrouw komt eraan maar gaat dat niet tekenen. 15 minuten later zit ik met een hele aardige mevrouw aan de tafel. We praten over het contract en de bijbehorende geheimhoudingsplicht. Zij wil heel graag de baan maar mag niet tekenen van haar man. Na haar kopje koffie, staat ze weer buiten. Jammer! Het was een geschikte medewerkster geweest.
Terwijl ik de mevrouw “uitlaat” komt de huurbaas binnen. Ik mag mijn auto niet op de plaats van de bovenburen zetten. Deze bovenburen zijn vorige week uit het pand getrokken. Daar er nog geen nieuwe huurder is, zag ik hier natuurlijk totaal geen kwaad in. Zonder tegensputteren, zet ik mijn auto op een andere plaats. Teruglopend naar de zaak voel ik echter woede opkomen. Wat kinderachtig van die huurbaas zeg! Terwijl ik weer binnenkom, zeg ik hem dat ook. Om kort te gaan, dit schoot hem in het verkeerde keelgat! Dat ik zijn actie kinderachtig noemde vond hij een zware belediging. Mmhhhh…..vreemd…..laat maar, dacht ik. Telefoon! Het was een vrouw die kort geleden een proefbehandeling had ondergaan in een andere vestiging. Het was haar fantastisch bevallen! Das heel mooi, zeg ik. Jazeker zegt zij en gaat vervolgens aan mij vertellen wat de voordelen van het apparaat zijn. Mhhh…oké. Na dit betoog wordt mij vervolgens verteld dat ze mij wil helpen om Easyslim naar een hoger plan te tillen. Uh: Wat bedoel je, vraag ik. Nou, gaat zij verder met wederom een betoog: Je zou je moeten richten op de classy vrouw en een totale andere inrichting moeten willen: Met marmer, spiegels en veel strakke witte kasten! Dat is volgens haar wat de klant wil! Ik voel mijn hoofd rood worden: Rustig blijven Karin, rustig rustig. Ik vertel dus rustig dat ik geen behoefte heb aan haar ongetwijfeld goed bedoelde adviezen. Mijn plan is duidelijk. Ik wil geen marmer, geen strakke witte kasten en al helemaal niet alleen maar de “classy” ( lees rijke) vrouwen helpen! Mijn doel is om er voor iedereen te zijn. Ik wil dat mensen zich prettig en vertrouwd voelen. Laat maar denk ik……..
Ondertussen heeft een passant ( ik stond buiten) flarden van mijn gesprek opgevangen ( of misschien alles?). Hij loopt op mij af en zegt: Mag ik u wat adviezen geven? Hoe bedoelt u, vraag ik? Nou zegt hij: Ik ben marketingmanager geweest, ja nu al even werkeloos maar ik heb wel wat tips voor u! Ahum……….Nee bedankt zeg ik! Later die middag breng ik cadeautjes voor de ladiesnight naar de bioscoop, bel met de organisatie van de LXRY beurs om de puntjes op de I te zetten en belt RTL4 mij of ze een item over ons kunnen maken! Terwijl ik ophang, krijg ik een appje van een klant die zo blij met ons is. Al 3 kilo kwijt in 1 week! Kijk! En daar doe je het dan allemaal voor!
Oja: Op de foto: Het maken van onze promofilm voor Masters of LXRY!
Een warme groet van Karin
